Το παιδί μέσα σου, ζητάει θεραπεία…

Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις εύθραυστος/η.

Σαν να περπατάς σε ένα λεπτό σχοινί,
κρατώντας μέσα σου έναν κόσμο από συναισθήματα που δεν έχουν ειπωθεί,
δάκρυα που δεν έχουν κυλήσει, ανάγκες που δεν έχουν καλυφθεί.

Είναι το παιδί μέσα σου που μιλάει.

Αυτό το παιδί έχει πληγωθεί.

Ίσως δεν έλαβε την αγάπη, την προσοχή, την αναγνώριση που χρειαζόταν.

Ίσως βίωσε την απόρριψη, την εγκατάλειψη,
τη σιωπή εκεί που έπρεπε να υπάρχει αποδοχή.

Και τώρα,
κάθε φορά που έρχεται στην επιφάνεια,
νιώθεις τη θλίψη, τον θυμό, την ανασφάλεια.

Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο, η ενήλικη εκδοχή σου.

Αυτή που μπορεί να δώσει στο παιδικό σου εαυτό όσα δεν πήρε.
Που μπορεί να το κρατήσει από το χέρι και να του ψιθυρίσει:

“Είμαι εδώ για σένα. Σε βλέπω. Σε ακούω. Σε αγαπώ.
Θα σε προστατέψω. Μαζί θα προχωρήσουμε.”

Η θεραπεία δεν είναι να ξεχάσεις. Είναι να αναγνωρίσεις.

Να αγκαλιάσεις το τραύμα, να του δώσεις χώρο,
να του επιτρέψεις να υπάρξει,
αλλά όχι να σε κυβερνά.

Η θεραπεία είναι να επιλέξεις συνειδητά να δώσεις στον εαυτό σου
αυτό που σου στέρησαν.

Δεν χρειάζεται να περιμένεις κάποιον άλλον να σε σώσει.

Δεν χρειάζεται να γυρίσεις πίσω για να βρεις εκείνα που δεν πήρες.

Μπορείς εσύ να τα δώσεις τώρα στον εαυτό σου.
Τρυφερότητα, εμπιστοσύνη, αλήθεια, φροντίδα, αποδοχή.

Και ναι, κάποιες φορές θα κλάψεις. Θα νιώσεις ευάλωτος/η.

Αλλά μην ξεχνάς η ευαλωτότητα δεν είναι αδυναμία,
είναι η πιο βαθιά μορφή δύναμης γιατί σε παρακινεί.

Σου αξίζει να ζήσεις ελεύθερος/η από τις σκιές του παρελθόντος.
Σου αξίζει να προχωρήσεις χωρίς να κουβαλάς βάρη που δεν είναι δικά σου.

Σου αξίζει να λάμψεις.

Άκου το παιδί μέσα σου,
αλλά επίτρεψε στην ενήλικη εκδοχή σου να το θεραπεύσει.