Ένα Βλέμμα.
Ένα βλέμμα ήταν αρκετό να με κλείσει μέσα σε μια ζεστή αγκαλιά…!
Ένα, μονάχα ΕΝΑ βλέμμα αρκούσε να νιώσω “σπίτι μου”…!
Ένα, μόνον ΈΝΑ εξακολουθεί να φτάνει να μην μπορώ να ξεκολλήσω από πάνω του και συγχρόνως να κάνει τα μάτια μου να “τρέχουν” κύκλους-στροφές αμηχανίας και ταραχής..!
ΕΝΑ! Δε χρειάζεται κάτι παραπάνω, κάτι περισσότερο, κάτι μεγαλύτερο… Εγώ τουλάχιστον, δε χρειάστηκα! Ξέρεις γιατί; Επειδή σε αυτό το “ΕΝΑ” εγώ είδα τα “ΠΑΝΤΑ”!
Εικόνες και σκηνές σαν από παραμύθι άρχισαν μπροστά μου χαριτωμένα να χοροπηδούν, εικόνες βγαλμένες από την ψυχή, σαν όμορφες αέρινες νεράιδες που γύρω μας πετούσαν, σκορπώντας αστερόσκονη με κάθε τους φτερούγισμα…!
Ξέρω πως τώρα, αν αυτό διαβάζεις, χαμογελάς! Ξέρω πότε κατοικώ στη σκέψη σου και πότε βρίσκομαι έξω από αυτήν…
Ξέρω, νιώθω πότε είσαι ή δεν είσαι καλά… Πότε μοναχικά ψάχνεις “ενός λεπτού φυγή”, μέσα από μια οθόνη και πότε κλείνεις τις “κουρτίνες” σου για να ΣΕ ακούσεις…!
Όλα τα νιώθω…και τα αγαπώ…και τα κατανοώ…και είμαι εκεί! Απλά εσύ δε με βλέπεις..!
Είμαι εκεί! Αλλά εσύ δε με ακούς… Είμαι εκεί!
Και θέλω τόσο να σου κλείσω το χέρι στις παλάμες μου και να σου μεταδώσω όση ζεστασιά από την καρδιά μου αντέχεις!
Να σου ψιθυρίσω φωναχτά πως ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ, για όσο εσύ με χρειάζεσαι, δίπλα σου, στο πλευρό σου, να σε ακολουθώ, να σε στηρίζω, να σε φροντίζω, να σε ακούω όταν δε θα μιλάς και να σε βλέπω, όταν εσύ θα έχεις τα μάτια σου κλειστά..! Να σε θαυμάζω! Να σε ΑΓΑΠΩ!
Τώρα κρυφογελάς… σκας εκείνο το κρυφό γελάκι σου, τα μάτια σου στάζουν μια ντροπαλή ακαταμάχητη γοητεία, είσαι αμήχανος μα και γοητευμένος, όσο σκέφτεσαι πως όσα γράφω, μπορεί να είναι και για σένα..!
-“Λες…;”, αναρωτιέσαι… -“Ρε, λες να εννοεί εμένα…:“, σκέφτεσαι γλυκά… -“Ωραία θα ήταν…“, καταλήγεις τρυφερά στη σκέψη σου…
Ναι! Εσένα λεω! Εσένα θα λεω, μέχρι να είσαι έτοιμος να με ακούσεις! Κι αν όντως ξέρεις πως για σένα λέω, σε περιμένω! Εδώ είμαι και καρτερικά θα υπομένω, μέχρι και μόνον όταν, εσύ θα είσαι έτοιμος να μου ανοίξεις..!
Γιατί, οι νεράιδες πετούν ανέμελα, αβίαστα, ξέγνοιαστα, περήφανα, αλλά το ραβδάκι τους δεν το σκορπούν ασύστολα… Φυλούν καλά κρυμμένη την χρυσόσκονή τους, να τη σκορπίσουν εκεί που ο χρυσός γίνεται διαμάντι!
Και εσύ είσαι, από μόνος σου χρυσός… Θες, όμως, να γίνεις διαμάντι..;
Αν αυτό λοιπόν απόψε διάβασες, άνοιξε το βράδυ αυτό λίγο το παραθύρι σου… Πού ξέρεις..; Μια νεράιδα μπορεί απόψε να παραμονεύει στα όνειρά σου…!
*Για όλους όσους απλά λατρεύουμε να αγαπάμε, χωρίς αντάλλαγμα, πολλές φορές χωρίς καν να το γνωρίζουν..! Εσύ..; Θες να το μάθεις..;
- Η Μητρούλα - 16 Ιανουαρίου 2025
- “Μαμά, Φοβάμαι..!” - 16 Ιανουαρίου 2025
- Η Φωλιά της Αγάπης - 16 Ιανουαρίου 2025
