Όταν δίνω πάντα εγώ και οι άλλοι είναι πάντα απόντες

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που νιώθεις πως είσαι πάντα εκεί για τους άλλους. Στηρίζεις, προσφέρεις, ακούς, καταλαβαίνεις. Είσαι εκεί στα δύσκολα, όταν οι άλλοι καταρρέουν, όταν χρειάζονται έναν ώμο, μια αγκαλιά, μια σταθερότητα. Τρέχεις για να είναι αυτοί καλά.

Και μετά… έρχεται η δική σου στιγμή.

Η στιγμή που εσύ χρειάζεσαι κάποιον. Κάποιον που να σε θυμηθεί έστω και για μία στιγμή. Να σου προσφέρει έστω και κάτι μικρό, να σε ακούσει χωρίς να μιλά για τα δικά του και να δείξει κατανόηση. Και αντί να σου δοθεί έστω και κάτι να νιώσεις ότι σε νοιάζονται, έρχεται η απόλυτη σιωπή ή κριτική ή απόσταση ή χαριστικές βολές του τύπου:

“Μην είσαι υπερβολική/ό”

“Μα γιατί δεν απαντάς όπως πριν;”

“Έχεις αλλάξει.”

“Μας ξέχασες;”

“Πού χάθηκες;”

Και ξαφνικά νιώθεις αόρατος.

Η λύπη γίνεται βάρος στο στήθος. Η απογοήτευση ζωγραφίζεται στο βλέμμα. Ο θυμός καίει μέσα σου.

Και τσουκ, κάτι σπάει. Ήθελες κι εσύ μια φορά να είσαι ορατός, χωρίς να πρέπει να κάνεις εσύ κίνηση.

Ωστόσο φίλοι μου, τους εκπαιδεύσατε. Είστε το άτομο που έχει μάθει να προσφέρει χωρίς όρια (έμαθε να λέει ναι σε καταστάσεις που ήθελε να πει όχι διότι έτσι κάνουν τα καλά μωρά), το άτομο που δεν εκφράζει τις δικές του ανάγκες για να μην είναι βάρος (έμαθε να τα κάνει όλα μόνος διότι όσες φορές εκφράστηκε κανείς δεν τον στήριξε) , το άτομο που έμαθε πως η αγάπη πρέπει να κερδίζεται (εκπαιδεύτηκε να εγκαταλείπει τις ανάγκες του και να ικανοποιά ανάγκες άλλων για να εισπράξει αναγνώριση). Οι άλλοι συνηθίζουν να σε βλέπουν σαν σταθερό βράχο που “αντέχει”, που “δεν χρειάζεται”, που “είναι καλά”. Και όταν τελικά εκφράσεις ένα συναίσθημα ή ένα όριο, εκείνοι σοκάρονται.

Αν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου μέσα σε αυτό, τότε ίσως ήρθε η ώρα να επαναπροσδιορίσεις τη σχέση σου με τον εαυτό σου. Να μάθεις να αναγνωρίζεις εσύ τον εαυτό σου και να μην περιμένεις από τρίτους να το κάνουν. Και όταν ξεκινήσεις να αναγνωρίζεις εσύ τον εαυτό σου, να τον βλέπεις και να τον ακούς, τότε εκεί θα δεις και πού στέκεις στις σχέσεις σου. Όταν εσύ καλλιεργήσεις το μέσα σου, οι σχέσεις σου που αξίζουν θα έχουν αμοιβαιότητα. 

Το αξίζεις.